“Restoranda 10 min hesab vermişəm”
Cabir İmanov öz dili ilə desək “yaman yerdə axşamladı”… Çünki söhbət şablon mövzulardan yox, onun damaq dadından gedəcəkdi. Yəqin bu səbəbdən danışmağa razılıq verdi və hətta bizi təəccübləndirdi də…– Cabir və yemək… Bir-birinizlə necə uzlaşırsız?
– Əla. Ən gözəl təamlar mənlikdi. Heç vaxt da pəhriz-filan saxlamadım. Yeməyə qarşı da heç bir kaprizim yoxdur. Mənimçün hər fəslin öz menyusu var. Qışda qarabaşaq-kotlet, qarabaşaq-qulyaş, yarpaq dolması menyudan eskik olmaz. Yayda isə mənimki kotlet-badımcan-kartof qızartması, badımcan dolmasıdır. Bir də qatıqlı aş… Gün ərzində bir balon yeyərəm. Amma hər ailədə olduğu kimi bizim evin də şah yeməyi var. Bu, şüyüdlü plovdur: yumurtalı qazmaq və quzu əti.. Ürəyim gedir bu yeməkçün.
– Hansı dünya mətbəxi sənin ağız dadına uyğundur?
– Türk mətbəxini xoşlayıram. İtalyanlıların da mətbəxi bizimkinə yaxındır. Fransa mətbəxi isə heç mənlik deyil.
– Onda sən yəqin restoranlara tez-tez getməzsən?
– Restoranı neynirəm? Heyf deyil, ərzaqları özün alıb bişirəsən?! Min restorandan yaxşıdı.
– Restoranda ən çox xərclədiyin məbləğ nə qədər olub?
– 10 min manat… (gülür) Toyumda xərcləmişəm də… Axı mənim toyum restoranda olub.
– Demə ki, yemək bişirmək bacarığın da var.
– Əlbəttə var. Milli mətbəximizin bütün plovlarını bişirirəm. Hələ ocaq üstündə bir özbək plovu hazırlayıram gəl görəsən. Hələ təndirdə çörək də bişirə bilirəm.
– Etiraf edim ki, məni təəccübləndirdin. Axı özbək plovunu bişirmək böyük məharət və hövsələ tələb edir.
– Hə, hardasa iki saata yaxın vaxt aparır. Əsas nəticədir ki, o da ləzzətli olur. Mən hələ saciçidən danışmıram. Dadından doymaq olmur.
– Dediklərinə o vaxt inanaram ki, bütün bunları gözlərimlə görüm…
– Qurbandı sizə… Ürəyiniz nə vaxt istəsə, gəlin bağa, qonağımız olun. Onda Cabirin əlinin məharətini görərsiniz.
– Bax, qonaq çağırdın ha…
– Amma bu istilərdə yox da… Bir az keçsin sonra…
– Bağın hardadı?
– Bilgəhdə. Amma atamın bağıdı. Nə fərqi var? O bağda o qədər sərbəst, rahat oluram ki… Özümü çox azad hiss edirəm. Gözəl güllərim, ağaclarım var. İlin 200 gününü orada keçirirəm.
– Demə, bağbanlığın da varmış.
– Mən ömür boyu bağban olmuşam. Bir ağaclar əkmişəm ki… Feyxoa, xurma, əzgil, vişnə, heyva, şaftalı… Hətta muşmula da var.
– Atan əkdiyi agaclardır?
– Atam əkənlər də var, öz əkdiklərim də… Maşallah, hamısı da bar verir.
– Ağacların dilini bilərsən yəqin…
– Dostlarım bağla bağlı bütün məsləhətləri məndən alırlar. Ağacları kəsməkdi, hansı ağacı necə, nə vaxt sulamaq lazımdı… mən bunların mahir bilicisiyəm.
– Bəs güllər…
– Ölürəm güllər üçün… Siz yəqin mənim İnstagram səhifəmi izləmirsiz. Orada həyətimdəki güllərin şəklini bölüşürəm.
– Gülləri də həmişə qadınlarla müqayisə edirlər. Bu müqayisə sənin anlamında da maraqlıdı.
– İkisi də gözəldi: qadın da, güllər də… Qadın olmasa, bu dünyanın anlamı olmaz.
