Əlvida

Vahid Əziz

Qanad yoxsa – zirvələrə,

Ucalığa – əlvida!

Nə qədər ki, daş-kəsək var

Dinc qalmağa – əlvida!

 

Nə qədər ki, dərdimizi

İçimizdə boğuruq,

Nə qədər ki, gələcəyi

Çadırlarda doğuruq,

Nə qədər ki, namərd olub

Mərdimizi qovuruq, –

Bir o qədər, nəğmə deyib,

Saz çalmağa – əlvida!

 

Nə qədər ki, alışmadan

Tüstülənib – sönürük,

Nə qədər ki, döyüşlərdən

Qələbəsiz dönürük,

Nə qədər ki, düşmən salan

Bayraq kimi enirik, –

Bizlər çətin baba olaq

Qocalığa – əlvida!

 

Kölə olan – kol kimidir –

Çinar kimi boy atmaz,

Kar olanı, qul olanı

Top-tüfəng də oyatmaz,

Hönkürməklə, yalvarmaqla

Üzüdönük qayıtmaz, –

Dəsmallara, yaylıqlara,

Yas tutmağa – əlvida!

 

Ürəyimi əridərəm

Bu kədərli imlada,

Suallar – çox, cavablar – az,

Bu təzadlı dünyada,

Hər sualın qarşısında

Dəyənəktək bir nida –

Nə qədər ki dəyənək var –

Azadlığa – əlvida!..

“Xural” qəzeti,

İl: 9, sayı: 021 (429), 05 – 11 iyun 2011-ci il