“Sənə desəm ki…”-ŞEİR
Gün Ay Ümid
ÖLÜMQABAĞI ŞEİR
Sənə desəm ki,
Hələ də Floranı dinləyirəm
Səndən ötrü darıxanda…
Hələ də sən yadıma düşürsən
Filimlərə baxanda…
Sənə desəm ki,
Həyata sətirlər ardından baxırdım
Sən gedəndə…
Ayaqların gedişinin dilində
Sərbəst şeir pıcıldayırdı
Yolların qulağına.
Mən susurdum.
Sənə desem ki,
Hər bahar ətrini səpələyir şeirlərimə…
Sən olanda
Misralarım dəstə-dəstə gül idi.
Yadımdadı
Qalmaq üçün bəhanə axtarırsan
Sətirlərin arasına sıxışmış vergül idi.
Sənə desəm ki…
Gedərkən
Hıçqıran addımlarının taqqıltısı
Şair bağrımı deşib qanadan nidaydı.
Unutmamışam
Titrək səsinə çarəsizlik qarışmışdı…
Şeir rəngli gözlərinə kədər daha çox yaraşmışdı.
Sənə desəm ki,
İçimi yumruqlamaqdan
Göyərib taqətimin qolları,
Qələmimə söykənib yorgunlugum…
Hər aprel gələndə
Bu şeiri yenidən doğur susqunluğum.
Sənə desəm ki,
dilaltı dərmanımla
heca-heca əriyir adın
Udqunduqca boğuluram!
Sənə desəm ki,
Hər şeyi unudum deyə
Əlimə keçən bütun şeirləri
Acgözlüklə başıma cəkirəm…
Tufan olub hisslərimdə qopursan.
Bütun şeirlər canına çəkib səni
Onlarla yenidən ruhuma hopursan…
Sənə desəm ki…
Desəm ki sənə…
Bütün sükutumda qulağımı batırır səsin…
Cəsarətim əllərimdə soyuyur,
titrəyir, itir…
Nə vaxt ki
“Çıx gəl” yazmaq istəyirəm
Mürəkkəbim bitir…
BİR DÖŞƏMƏ ŞƏKİL
Bir rəsmi çıxar qarşına və
Xatirələr dolu kimi yağar üstünə…
Unutdum dediyin
“O”-nun halqasından çıxmağa
qoymaz unudub yırtmadığın bircə rəsmi…
Armudu stəkanın boğazında düyunlənər çay…
İçməyi də unudarsan…
İşıqları sondürüb qaranlığı yandırarsan…
Dizi çıxmış pijamanın
Qucağında bircə yumruğa dönərsən…
Ovcunda əzib döşəməyə tulladığın
O rəsimdən düşüb gələr sənə sarı
Seçə bilməzsən üzünü de…
Ona deyəsi milyonlarla söz içindən
Bircə nəfəs giley pıçıldayarsan
“O”nun qulağına
“Niyə qayıtdın?…”
10.02.2018
MƏNİ
Şeytan qondu pəncərəmə,
Dünyam uçdu zəlzələmə,
Bu xaraba mənzərəmə,
Baxan seyr bildi məni.
Yerim qalmadı köçümdə,
Qisas olmadı öcümdə,
Sevdim dərdimi içimdə,
Kədər xeyir bildi məni.
